[Alicja]

[krakus57]

Pozwoliłem sobie " przebrnąć " przez te 14 stron i lekko się ... zdziwiłem.

Taż to typowe polskie " sejmikowanie " . Mamy tu wszystko i nic.

Dyskusja ( spór wielowątkowy ? ) toczy się pomiędzy PT , PT: Alicja , Tulpar , Spirit of Marten oraz Tadeusz Fantom tyle że ten ostatni adwersarz nijak nie potrafi podać ..konkretów Nawet powołując sie na Kosmasa.

Oczywiście " dzieci głogowskie " to mit którego właściwym ojcem jest skądinnąd zasłużony pisarz i historyk Józef Ignacy Kraszewski w powieści " Królewscy synowie" . Wykorzystując dramatyzm " licentia poetica " powieści do celów politycznych władze PRL w 1951 r poprzez wydawnictwo MON opublikowało fragment tej powieści jako samoistne opowiadanie pt" Obrona Głogowa". Kraszewski w swych Dziejach Polskich opierał się na materiałach archiwalnych .Tutaj był to Gallu Anonimie . Bezkrytycznie . Bo taka była " potrzeba chwili " .

Do dalszego umocnienia mitu przybył Karol Bunsch ze swym " Psim Polem " . A jak wspomniałem wyżej - polityka zadecydowała o popularyzowaniu mitu . Nihil novi sub sole ( mamy mity ,że :Piłsudski był TWÓRCĄ Legionów , ZDOBYCIA Monte Cassino i inne to i ten nie zawadzi ).
Ponieważ jednak kierunki polityczne się zmieniają wiec jedne mity są dalej nagłaśniane inne odchodzą w niepamięć .
Przejdżmy do Galla i Kosmosa. Wystarczy porównać obie Kroniki aby zauważyć istotne podobieństwo w narracji. Wręcz algorytm . Nie jest to dziwne bowiem taka była maniera pisania dzieł opiewających bohaterów począwszy od " Kronik Króla Artura " . Głównym argumentem świadczącym o " niewiarygodności " Anonima jest fakt ,że NIE MA ORYGINAŁU ! Tekst jaki znamy jest ODPISEM z roku 1340 . Zatem znane już były wydania tzw romansów rycerskich . Kopista ( nie wiemy kto ) zgodnie z manierą podkoloryzował tekst . Wystarczy porównać obie treści . Kronika Kosmasa jest oryginalna. Nie można również korzystać z Kadłubka bo ta jest również znana z odpisów , przy czym najstarszy niepełny pochodzi z XIV w . Zresztą maniera pisarska wyklucza fakty/datowanie .

Wiarygodność u Kosmasa w odniesieniu do FAKTÓW wynika z ich "suchości " , tak jak u Anonima kiedy pisze o sporze z bp. Stanisławem . Natomiast wszelakie ozdobniki służą do koloryzowania /podkreślenia zmagań / wydarzeń . Identyczne spotykamy u kronikarzy niemieckich.
To że było oblężenie Głogowa w sierpniu 1109 roku nie budzi wątpliwości. Również fakt ,że po spaleniu podgrodzia i zagarnięciu łupów Henryk poszedł dalej w kierunku Wrocławia - również . Działania wojenne po Głogowem spowodowały ,że gród ten NIE zagrażał na tyłach kampanii cesarskiej . A nie przedstawiał takiej wartości materialnej ( mienie mieszkańców ) aby usiłować go zdobyć.

Wydaje mi się ,że sprawy Głogowa/ Księstwa lepiej warto by rozpatrzyć/ nagłośnić w kontekście związku z RON , szczególnie biorąc pod uwagę ,że było to lenno Zygmunta I Starego od 04.09 . 1500 roku - bowiem w nim przebywał do momentu powołania na tron .

PS . PT Tulpar

Leszno jest mi bardzo bliskie - nie tylko z racji powiązań rodzinnych ale z racji ...lotnictwa. Pozdrawiam zatem serdecznie ( Żydami chętnie się zajmię ) . Ba , całe szczęście że zachowało się tam kilka miejsc z genius loci w przeciwieństwie do Głogowa. Tym bardziej należy tutaj o te które przetrwały WALCZYĆ ! w tym tryndzie ełropejskim.

J. Słowacki i jego słynny " Grób Agamemnona" się kłania . Ba , ale On nie ełropejczyk ( Słowacki ) . Aczkolwiek dostatnio żył z operacji finansowych .

serdecznie pozdrawiam MJR technokrata

[TadeuszFantom]

[krakus57]

[TadeuszFantom]

[krakus57]

[TadeuszFantom]

Ad 1 oraz 2) Oczywiście widzę tutaj brak całkowity zrozumienia mojkgo sarkastycznego odniesienia się do bezkrytycznego wskazywania na Niemcy jako naród nadludzi...
Omawianie poprawności kopiowania nie powinno wykluczać z tego najczęściej kopiowanego dokumentu: Biblii..

Ad 3)

Cytat:

Ale teraz na poważnie, przedstawiłem argument który wskazuje, że autor Kroniki Polskiej nie był Gallem ale Weneckim mnichem, jest na ten temat dość dobre opracowanie naukowe Tomasza Jasińskiego "O pochodzeniu Galla Anonima".

Pożyczyć okularów?
Jeśli są jakieś konkretne zarzuty to można wypowiadać się na konkretne zagadnienia a nie powtarzać w nieskończoność pytania na które udzielono odpowiedzi.

Ad 4) "Kronika Polska" i "Historia o Translacji św. Mikołaja Wielkiego"

Ad 5) Niemal każde opracowanie o historii Polski obejmujący okres od początku państwa do czasów rozbicia dzielnicowego ma w wykazie źródeł "Kronikę Polską". Czy znacz inne źródła tak powszechnie wymieniane? Jeśli tak to podaj.

Ad 6) Około 5500000 obywateli Polski wymordowanych przez Niemców

Ad 7) nic

Cytat:

Niemcy lubią "hodować" dyktatorów z zapędami imperialnymi

krakus57 napisał/a:

Ponieważ postawiono tezę/ fakt - poproszę o dowody na takowy stan. Co do dyktatorów - chyba to w II RP był słynny Dziadek .Jeden z bardziej znanych Jego pseudonimów to " Ziuk " . Mówi to Waści coś ?

Towarzysz Viktor był słabym imperialistą i dyktatorem w porównaniu z Niemieckim Hitlerem.

[krakus57]

PT TadeuszFantom

Ponieważ temat tyczy obrony Głogowa , zajmę się nim , Natomiast analizę pochodzenia Galla Anonima oraz jego prawdziwością przedstawię w założonym odrębnym temacie .

Do analizy potrzebny będzie nam tekst Kroniki , zatem poniżej tłumaczenie już unowocześnione - tego wyimku :

"Gdy się to działo, cesarz Henryk IV, jeszcze w Rzymie nie ukoronowany, lecz mający otrzymać koronę w dwa lata później, przygotowując się do wkroczenia do Polski z potężnym wojskiem, przesłał Bolesławowi wprzód poselstwo w te słowa: "Niegodnym jest cesarza i przeciwnym prawom rzymskim wkraczać zbrojnie do kraju wroga, a zwłaszcza swego wasala, zanim się z nim nie porozumie co do pokoju, jeśli chce być posłusznym, lub co do wojny, jeśli stawić chce opór, aby mógł się ubezpieczyć. Dlatego winieneś albo przyjąć z powrotem brata swego, oddając mu połowę królestwa, a mnie płacić rocznie 300 grzywien trybutu, lub tyluż rycerzy dostarczyć na wyprawę, albo ze mną, jeśli czujesz się na siłach, podzielić mieczem królestwo polskie". Na to książę północny Bolesław odpowiedział: "Jeżeli pieniędzy naszych lub rycerzy polskich żądasz tytułem trybutu, to mielibyśmy się za niewiasty, a nie za mężów, gdybyśmy wolności swej nie bronili. Do przyjęcia zaś buntownika lub do podzielenia się z nim niepodzielnym królestwem nie zmusi mnie przemoc żadnej [obcej] władzy, a chyba tylko jednomyślna rada moich [doradców] i swobodna decyzja mojej własnej woli. Przeto jeślibyś po dobroci, a nie z pogróżkami zażądał pieniędzy lub rycerzy na pomoc Kościołowi Rzymskiemu, uzyskałbyś zapewne nie mniej pomocy i rady u nas niż twoi przodkowie u naszych. Zatem bacz, komu grozisz: jeśli zaczniesz wojnę, znajdziesz ją!"

Odpowiedzią tą doprowadzony do niesłychanego gniewu, cesarz takie w myśli powziął zamiary i na taką wstąpił drogę, z której [już] ani zejść, ani zawrócić nie będzie mógł inaczej, jak tylko z ogromnymi stratami i upokorzeniem własnym. Zbigniew też rozgniewanego w ten sposób cesarza jeszcze bardziej podburzał, obiecując, że tylko niewielu Polaków będzie mu stawiało opór. Nadto także Czesi, nawykli do życia z łupów i grabieży, zachęcali cesarza, by wkroczył do Polski, zapewniając go, że dobrze znają drogi i ścieżki wiodące przez polskie lasy. Na podstawie takich to rad i zachęt cesarz, nabrawszy nadziei, że odniesie zwycięstwo nad Polską, wkroczył [do niej], lecz przybywszy do Bytomia doznał zawodu pod każdym względem. Albowiem ujrzał gród Bytom tak uzbrojony i obwarowany, że zagniewany zwrócił się ze słowami oburzenia do Zbigniewa: "Zbigniewie - rzekł cesarz - tak to Polacy ciebie uznają za swego pana? Tak to pragną opuścić twego brata i [domagają się] objęcia rządów przez ciebie?" A gdy chciał ze sprawionymi szykami wyminąć gród Bytom, jako niemożliwy do zdobycia ze względu na obwarowania i naturalne położenie wśród opływających go wód, niektórzy słynniejsi z jego rycerzy zboczyli pod gród, pragnąc okazać w Polsce swą cnotę rycerską, a wypróbować siły i odwagę Polaków. A grodzianie, otwarłszy bramy, wyszli naprzeciw z dobytymi mieczami, nie obawiając się ani mnogości różnorodnych wojsk, ani napastliwości Niemców, ani obecności samego cesarza, lecz czołowo stawiając im odważny i mężny opór. Widząc to cesarz niesłychanie się zdumiał, że tak ludzie bez zbroi ochronnej walczyli gołymi mieczami przeciw tarczownikom, a tarczownicy przeciw pancernym, spiesząc tak ochoczo do walki jakoby na biesiadę. Wtedy jakoby rozgniewany na zakusy swoich rycerzy cesarz posłał tam kuszników i łuczników, aby przynajmniej przed ich groźbą grodzianie ustąpili i cofnęli się do grodu. Ale Polacy na pociski i strzały zewsząd lecące tyle zwracali uwagi co na śnieg lub na krople deszczu. Tam też cesarz po raz pierwszy przekonał się o odwadze Polaków, bo nie wszyscy jego rycerze wyszli cało z tej walki. Teraz jednakże pozwólmy cesarzowi powoli wędrować przez polskie lasy, aż sprowadzimy z Pomorza ognistego smoka.

Niestrudzony Bolesław, wygrawszy opowiedzianą wyżej bitwę na Pomorzu i zdobywszy siedem grodów, na wiadomość, że cesarz istotnie wkroczył do Polski - mimo że ludzie i konie pomęczeni byli długim oblężeniem, że trochę rycerzy poległo, trochę nadto odniosło rany, a trochę odesłanych zostało z nimi do domów - z iloma mógł, [z tyloma] ruszył w pochód i nakazał zabarykadować na wszelki sposób przejścia i brody na rzece Odrze. Zagrodzono zatem wszystkie miejsca, w których można by w bród przejść rzekę, a nawet, takie, w których [ewentualnie] sama ludność mogła ukradkiem próbować przejścia. Pewną ilość dzielnych rycerzy wysłał nadto przodem do Głogowa dla pilnowania przejść na rzece; mieli oni tak długo opór dawać cesarzowi, aż z przyjściem samego [Bolesława] na pomoc nad brzegiem rzeki w ogóle odniosą zwycięstwo, albo przynajmniej zatrzymując go tam doczekają się [przyjścia] wojsk i posiłków. Sam zaś Bolesław z nielicznym wojskiem stał w niewielkim oddaleniu od Głogowa, co [zresztą] nie dziwota, bo swoich [ludzi] bardzo już utrudził. Tam zbierał wieści i słuchał poselstw, tam wyczekiwał nadejścia swych wojsk, stamtąd wyprawiał tu i ówdzie wywiadowców i stamtąd rozsyłał komorników po swoich i po Rusinów, i Węgrów.

Cesarz zaś w marszu nie zboczył ani w dół, ani w górę [rzeki] próbować brodów, lecz przeprawił się za jednym zamachem pod miastem Głogowem, w miejscu, gdzie nikt tego nie oczekiwał i gdzie nikt przedtem się nie przeprawiał, ani nie wiedział o jego istnieniu i [dlatego] nikt go nie bronił; [przejścia dokonał] w zwartych szykach, z orężem w ręku, wobec nie przygotowanych mieszkańców miasta, ponieważ grodzianie nie żywili żadnych obaw co do tego miejsca i nawet nie przyszło im do głowy, że można by je żywić. Była to zaś uroczystość św. Bartłomieja apostoła, gdy cesarz przebywał rzekę, i cały lud w mieście słuchał wówczas mszy świętej. Jasne tedy, że przeszedł bezpiecznie i bez trudności pobrał znaczne łupy i jeńców, a nawet zajął namioty wokół miasta. Bardzo też wielu spośród tych, którzy przybyli dla obrony grodu i mieszkali w namiotach na zewnątrz grodu, cesarz przeszkodził schronić się do grodu; część od razu na miejscu pojmano, część zaś uratowała się ucieczką. Jeden z nich uciekając spotkał się z Bolesławem i opowiedział mu wszystko, co zaszło. A Bolesław bynajmniej wtedy nie czmychnął jak bojaźliwy zając, lecz jak przystało na mężnego rycerza, zachęcił swoich mówiąc: "O nieustraszeni rycerze, utrudzeni wraz ze mną w wielu wojnach i na wielu wyprawach, bądźcie i teraz gotowi razem ze mną za wolność Polski umrzeć lub żyć! Ja osobiście, choć z tak małą garstką, chętnie już zacząłbym walkę z cesarzem, gdybym wiedział na pewno, że nawet jeśli tam polegnę, to kres położę niebezpieczeństwu ojczyzny. Lecz skoro na jednego z naszych przypada więcej niż stu wrogów, chwalebniej będzie tu stawić opór niż idąc tam z małą garstką w zuchwałej walce śmierć ponieść. Gdy bowiem tu stawimy opór i wzbronimy im przejścia, już i to poczytać będzie można za zwycięstwo". To rzekłszy zaczął zawalać rzeczkę, nad którą stał, ściętymi [w tym celu] drzewami.

A tymczasem cesarz wziął od głogowian zakładników pod przysięgą na takich warunkach, że jeżeli w przeciągu pięciu dni mieszczanie wysławszy poselstwo zdołają doprowadzić do zawarcia pokoju lub jakiegoś układu, to po udzieleniu odpowiedzi, niezależnie od tego, czy pokój zostanie zawarty, czy odrzucony, odzyskają jednak swoich zakładników. Ugodzono się tak obustronnie z pewnym ukrytym zamiarem: cesarz mianowicie w tym właśnie celu wziął pod przysięgą zakładników, bo spodziewał się w ten sposób, nawet dopuszczając się wiarołomstwa, dostać w swe ręce miasto; a także głogowianie na to wydali mu owych zakładników, gdyż tymczasem umocnili pewne miejsca [w fortyfikacjach miasta], zniszczone ze starości.

Bolesław atoli, wysłuchawszy poselstwa o daniu zakładników, uniesiony gniewem, zagroził mieszczanom szubienicą, gdyby ze względu na nich gród poddali - dodając, że lepiej będzie i zaszczytniej, jeśli zarówno mieszczanie, jak zakładnicy zginą od miecza za ojczyznę, niż gdyby, kupując zhańbiony żywot za cenę poddania grodu, mieli służyć obcym. Odebrawszy taką odpowiedź mieszczanie donieśli [cesarzowi], że Bolesław w tych warunkach nie chce się zgodzić na pokój, i zażądali zwrotu swych zakładników, jak to było zaprzysiężone. Na to cesarz odpowiedział: "Owszem, jeśli mi gród oddacie, to zakładników nie będę zatrzymywał, lecz jeśli mi opór stawiać będziecie, to i was, i zakładników w pień wytnę". Na to grodzianie: "Możesz wprawdzie dopuścić się na zakładnikach wiarołomstwa i mężobójstwa, lecz wiedz [o tym], że w ten sposób żadną miarą nie potrafisz uzyskać tego, czego żądasz!"

Na te słowa cesarz kazał budować przyrządy oblężnicze, chwytać za broń, rozstawiać legiony, otoczyć miasto wałem, sygnalistom dąć w trąby i zaczął szturm do miasta ze wszech stron przy pomocy żelaza, ognia i machin. Z drugiej strony mieszczanie sami rozdzielili się na [poszczególne] bramy i wieże, umacniali warownie, przygotowywali narzędzia [obronne], znosili kamienie i wodę na bramy i wieże. Wtedy cesarz sądząc, że litość nad synami i krewniakami zmiękczy serca mieszczan, polecił co znaczniejszych pochodzeniem spośród zakładników z miasta oraz syna komesa [grodowego] przywiązać do machin oblężniczych, w przekonaniu, że tak bez krwi rozlewu otworzy sobie bramy miasta. A tymczasem grodzianie wcale nie oszczędzali [własnych] synów i krewnych więcej niż Czechów i Niemców, lecz zmuszali ich kamieniami i orężem do odstąpienia od muru. Cesarz tedy widząc, że takim sposobem nie pokona miasta ani też mieszczan nie potrafi zachwiać w powziętym postanowieniu, siłą oręża starał się osiągnąć to, czego podstępem nie zdołał. Zewsząd zatem przypuszczono szturm do grodu i z obu stron podniósł się krzyk potężny. Niemcy nacierają na gród, Polacy się bronią, zewsząd machiny wyrzucają głazy, kusze szczękają, pociski i strzały latają \v powietrzu, dziurawią tarcze, przebijają kolczugi, miażdżą hełmy; trupy padają, ranni ustępują, a na ich miejsce wstępują zdrowi. Niemcy nakręcali kusze, Polacy - machiny oprócz kusz; Niemcy [wypuszczali] strzały, Polacy - pociski oprócz strzał; Niemcy obracali proce z kamieniami, Polacy kamienie młyńskie z zaostrzonymi drągami. [Gdy] Niemcy, osłonięci przykryciem z belek, usiłowali podejść pod mur, Polacy sprawiali im łaźnię płonącymi głowniami i wrzącą wodą. Niemcy podprowadzali pod wieże żelazne tarany, Polacy zaś staczali na nich z góry koła, nabijane żelazem; Niemcy po wzniesionych drabinach pięli się w górę, a Polacy nabijali ich na haki żelazne i podnosili w powietrze.

Tymczasem Bolesław nie spoczywał ani we dnie, ani w nocy, lecz nieraz rozpędzał Niemców wychodzących z obozu po żywność, często też w obozie samego cesarza siał postrach i przebiegał to tu, to tam, czyniąc zasadzki na łupieżców i podpalaczy. Takimi to sposobami przez wiele dni cesarz usiłował zdobyć miasto, lecz nic innego nie dostawał w zysku, jak tylko co dzień świeże mięso ludzkie swoich [zabitych]. Codziennie bowiem ginęli tam szlachetni mężowie, których po wypruciu wnętrzności balsamowano solą oraz wonnościami i składano na ładownych wozach, aby cesarz mógł ich zawieźć do Bawarii lub do Saksonii, jako [jedyny] trybut [z] Polski.

Gdy cesarz ujrzał, że ani orężem, ani groźbami, ani podarkami czy obietnicami nie potrafi zmiękczyć mieszczan, ani też nic nie zyska stojąc tam dłużej, po odbyciu narady ruszył obozem w stronę miasta Wrocławia, gdzie również miał sposobność poznać siły i talent [wojenny] Bolesława. Albowiem dokądkolwiek cesarz się zwrócił, gdziekolwiek rozbił obóz lub zrobił postój, postępował za nim Bolesław raz z przodu, a raz z tyłu, i zawsze trzymał się w pobliżu miejsca postoju cesarza. A gdy cesarz ruszając w drogę zwijał obóz, Bolesław dalej był mu nieodstępnym towarzyszem i jeżeli tylko ktoś wyszedł z szeregów, to już nie znalazł powrotnej drogi; a jeżeli czasem większy [jakiś] oddział w poszukiwaniu żywności lub paszy dla koni oddalił się bardziej od obozu, ufny w swą liczbę, to Bolesław natychmiast stawał pomiędzy nim a wojskiem [cesarskim], i tak ci, którzy wyprawiali się po łup, padali sami łupem Bolesława.

W ten sposób tak liczne i sprawne wojsko wprawił w taki strach, że nawet Czechów, urodzonych łupieżców, zmusił, by jedli własne zapasy albo [całkiem] pościli. Nikt bowiem nie śmiał wychylić się z obozu, żaden giermek nie poważył się trawy zbierać, nikt nie wychodził nawet za swą potrzebą poza rozstawioną linię straży. Obawiano się Bolesława w dzień i w nocy, ciągle mając go w pamięci, nazywano go "Bolesławem, który nie śpi". Gdy się ukazał jakiś gaik lub zarośla, wołano: "Strzeż się, tam się kryje!" Nie było miejsca, gdzie by nie domyślano się Bolesława. W ten sposób nękał ich bez wytchnienia, porywając po kilku jak wilk, raz z przodu, raz z tyłu, innym razem zaś z boków nastając. Dlatego też rycerstwo cały dzień szło w pełnym rynsztunku, spodziewając się nieustannie zjawienia się Bolesława. W nocy także wszyscy spali w kolczugach, lub też stali na stanowiskach, inni odbywali straże, albo przez całą noc obchodzili obóz dookoła, albo wołali: "Czuwajcie, strzeżcie się, pilnujcie!", inni jeszcze śpiewali o zacności Bolesława piosenki w te słowa:

Bolesławie, Bolesławie, ty przesławny książę panie,

Ziemi swojej umiesz bronić wprost niezmordowanie!

Sam nie sypiasz i nam także snu nie dasz ni chwili,

Ani we dnie, ani w nocy, ni w rannej godzinie!

Szliśmy pewni, że cię z ziemi twej łatwo wyżeniem,

A ty teraz nas zamknąłeś niemal jak w więzieniu!

Taki książę słusznie rządy nad krajem sprawuje,

Który z garstką swych olbrzymie wojsko tak wojuje!

Cóż by było, gdybyś wszystkie swe siły zgromadził,

Nigdy by ci cesarz w polu bronią nie poradził!

Godny jesteś i królewskiej, i cesarskiej władzy,

Gdy z twą garstką tłumy wrogów tak trzymasz na wodzy!

Wszakżeś jeszcze nie wypoczął z walk z Pomorzanami,

A już, karząc naszą śmiałość, uganiasz się z nami!

Miast tryumfatora witać hołdy należnymi,

My przeciwnie zamyślamy pozbawić go ziemi!

On prowadzi dozwolone wojny z poganami,

My wzbronioną walkę wiedziem tu z chrześcijanami!

Dlatego też Bóg poszczęścił mu walką zwycięską,

A nas słusznie za zadane krzywdy karze klęską!

Niektórzy zaś szlachetni i roztropni mężowie słysząc to ze zdumieniem mówili między sobą: "Gdyby Bóg nie wspomagał tego człowieka, to nigdy by takiego zwycięstwa nie odniósł nad poganami, ani też nam tak mężnie nie stawiałby oporu. I gdyby nie to, że Bóg go swą potęgą tak wywyższa, nigdy by nasz [własny] lud tak go nie chwalił!" Lecz zapewne [sam] Bóg w nieodgadnionych swych zamiarach sprawił to, że chwała cesarza przeszła na Bolesława; głos ludu bowiem zawsze zwykł zgadzać się z głosem Pańskim. To tylko pewna, że lud, kiedy śpiewa, posłuszny jest woli Bożej. Cesarzowi jednak nie w smak była piosenka ludu i wielekroć zabraniał jej śpiewać, ale tym bardziej podniecał lud do jeszcze większej zuchwałości. A widząc z tych przykładów i zdarzeń, że nuży [tylko swój] lud daremnymi wysiłkami, woli Boskiej zaś nie może się przeciwstawić, co innego zamyślił potajemnie, a udawał, że co innego uczynić zamierza. Zdawał sobie jasno sprawę, że tyle ludu dłużej bez łupów żyć nie zdoła i że Bolesław jak lew ryczący nieustannie koło nich krąży. Konie padały, ludzie udręczeni byli czuwaniem, trudami i głodem; a gąszcze leśne, bezdenne bagna, kłujące muchy, ostre strzały, zawzięte chłopstwo - [wszystko to] nie pozwalało na wykonanie przedsięwzięcia. Toteż udając, że chce iść na Kraków, wysłał do Bolesława posłów w sprawie pokoju, żądając pieniędzy, ale nie tak wiele jak przedtem ani nie tak pysznie - w te słowa [mianowicie]:

"Cesarz Bolesławowi, księciu polskiemu [oświadcza] swą łaskę i pozdrowienie. Poznawszy twą dzielność, przychylam się do rad moich książąt i otrzymawszy 300 grzywien, spokojnie stąd odejdę. Wystarczy mi to za dowód czci, jeśli pokój będzie między nami i miłość. Jeśli zaś nie spodoba ci się na to zgodzić, to rychło możesz mnie oczekiwać w swej krakowskiej stolicy".

Na to książę północny taką dał odpowiedź: "Bolesław, książę polski [ofiarowuje] cesarzowi pokój, ale nie za cenę denarów. Do waszej cesarskiej woli pozostaje iść [dalej] lub wracać, lecz postrachem lub dyktując [jednostronnie] warunki nie znajdziesz u mnie nawet jednego lichego obola. Wolę bowiem w tej chwili stracić królestwo Polski, broniąc jego wolności, niż na zawsze spokojnie je zachować w hańbie [poddaństwa]!

Usłyszawszy taką odpowiedź cesarz podstąpił pod miasto Wrocław, gdzie jednak nic więcej nie zyskał, jak [tylko] trupy na miejsce żywych. Gdy zaś przez dłuższy czas - udając, jakoby szedł na Kraków - kręcił się wokoło nad rzeką, raz tu, raz ówdzie, w nadziei, że w ten sposób napędzi strachu Bolesławowi i zmieni jego postanowienie, Bolesław przez to wcale nie tracił otuchy i [stale] tę samą, co poprzednio, dawał odpowiedź posłom. Cesarz przeto widząc, że przez dalsze wyczekiwanie raczej narazi się na straty i hańbę, niż [znajdzie] chwałę lub zysk, postanowił wracać, trupy tylko wioząc ze sobą jako trybut. A ponieważ poprzednio pysznie domagał się wielkich sum pieniężnych, na koniec choć mało [tylko] chciał, nie dostał ani denara. A że nadęty pychą, zamyślał podeptać starodawną wolność Polski, Sędzia sprawiedliwy wniwecz obrócił te jego zamiary, a krzywdę tę i inne [jeszcze] pomścił na doradcy [jego] Świętopołku...."

Proszę się zapoznać z tekstem . Następnym krokiem będzie analiza - ale nie filologiczna. Ta tutaj zupełnie nieprzydatna

cdn.

Dziękuję

serdecznie pozdrawiam MJR technokrata

[krakus57]

cdn

ad vocem , w sprawie opracowania prof. T. Jasińskiego .

Otóż autor po analizie budowy /składni zakłada HIPOTEZĘ o Weneckich powiązaniach Anonima bez podania dowodów materialnych , bo takowych nie szukał.( wtręt o określeniu typów pszenicy na podstawie wyjaśnienia faktycznego rozróżnienia dopiero po wyszukiwarce Google - zdumiewa. Jak dla mnie jest to deprecjacja ..uczonego ). Gwoli jasności naprawdę wybitni badacze postaci Anonima jak Plezi , Banaszkiewicz czy Borowska już pól wieku temu rozważali taka hipotezę i uznali ja za błędną .

ANONIM

1./ Czas pisania kroniki 2./ powód 3./miejsce 4./ osoby " patronujące " 5./ pozyskiwanie informacji w odniesieniu do opisu działań wojennych z Henrykiem V -tym .

---------------------------------------------------------------------------------------------------

1./

Jak dotychczas domniemuje się ,że Anonim pisał kronikę współcześnie i zakreśla jej cezurę na lata 1112- 1116. Problem w tym ,że nie ma żadnych dowodów na to że pisał on ją w takim okresie . Ramy czasowe kończące kronikę wedle mediewistów to rok 1113 lub 1114 jak chcą inni - zakładając ze w tym roku zmarła Zbysława . I tu równiez nie ma żadnych dowodów na te lata , bo kronika kończy się opisami najazdów na Czechy ( próba osadzenia na tronie Borzywoja ) co miało miejsce w 1109 /1110 jak również zdobycie Nakła co miało mieć miejsce 1113 .( nieudokumentowane ). Druga cezurą jest sprawa sporu Bolesława ze Zbigniewem , oślepienie tego ostatniego i klątwa bp. Marcina wraz z pokutą księcia - co odpowiadałoby latom 1112 /1113 . Tak więc cezura końcowa to połowa roku 1113.

Pytanie kiedy zaczął pisać kronikę i kiedy zakończył . Jest jak narazie ( i chyba w przyszłości również ) bez odpowiedzi. Można zakreślić datę końcową opierając się na dedykacjach w księgach - zakładając ,że te dedykacje tyczyły osób ŻYJĄCYCH to data ta to sierpień 1113 ( śmierć kanclerza Michała ), ale w księdze III mamy odniesienie BEZ nazwisk , a treści wynika że tyczy ono osób również zmarłych. Stąd data pisania kroniki to mogą być również lata PO 1118 - 1129 . Tym bardziej że w w księdze I Anonim wyrażnie pisze o wydarzeniach PRZESZŁYCH / zaistniałych . Co koreluje z URWANIEM kroniki na dacie 1113. Wynika stąd wniosek ,że dzieło zostało przerwane i to nagle ! Przyczyny mogą być różne od śmierci autora lub co pewniejsze : utrata stanowiska eo ipso poparcia i usunięcie z dworu książęcego lub biskupiego lub też przesunięcie do innych " zadań" przez Zakon /Kurię której podlegał na inny obszar .

2./

Tutaj wyjaśnieniem mogą być inwokacje do osób oraz " wpadki " samego autora .

Nie można przyjąć ,że zamiar napisania kroniki , na dodatek państwa przez osobę w tymże OBCĄ był zamiarem jednostronnym samego Anonima.
Anonim zwraca się z prośbą o POPARCIE jego pracy a przede wszystkim pisze o WSKAZÓWKACH jak i o WIEDZY powyższych na której się OPARŁ ( czas przeszły ! ). Również o Bolesławie pisze w tej samej formie. Ważką informacją , jest nazwanie Kanclerza Michała ...współpracownikiem , co potwierdza tezę ,że wzmiankowany nie był jeszcze biskupem a proboszczem poznańskim , będącym jednocześnie Kanclerzem - stąd mógł Anonim nazwać go współpracownikiem . Wynika tez z tego że Anonim również miał jakąś prebendę - stąd równowartość tytułowania .

Stąd można przyjąć datowanie zaczęcia pisania Kroniki na lata 1110.
Synekura wynikająca ze stanowiska Anonima nie przynosiła wyrażnych dochodów o czym pośrednio możemy wnioskować z : " taką podsunęła wam myśl i taki plan, ażeby książę dał godną nagrodę temu, kto na nią zasłużył, co wam przyniesie zaszczyt, a jemu chwałę za jego dary." jak i : " Bo gdy magnatowi ubogi przyjaciel cośkolwiek składa w darze, choćby bardzo mały owoc swej pracy, to ów nie wzbrania się go przyjąć, biorąc pod uwagę nie sam dar, lecz uczucia dającego! To zatem dziełko, łaskawi ojcowie, napisane na cześć książąt i kraju waszego stylem, na jaki stać było moją chłopięcą nieudolność, przyjmijcie oraz poprzyjcie swą znakomitą powagą z właściwą wam życzliwością." oraz " Pragnę przede wszystkim, byście to wiedzieli, bracia najmilsi, iż nie dlatego podjąłem się tak wielkiego dzieła, aby w ten sposób puszyć się swoją skromną osobą albo by chlubić się ojczyzną mą lub rodzicami, kiedy jestem wśród was obcym pielgrzymem, lecz aby jakiś owoc mej pracy zabrać ze sobą do miejsca moich ślubów zakonnych. I coś innego jeszcze wyjawię waszej roztropności, [a mianowicie] że nie po to podjąłem tę pracę, aby rzekomo wynosić się ponad innych czy też aby zalecać siebie jako wymowniejszego w słowach, lecz by unikać próżnowania i zachować wprawę w dyktowaniu, oraz by za darmo nie jeść chleba polskiego.".
Nie ulega wątpliwości ,że Anonim zorientował się ,że w Kancelarii NIE ma swoistego kalendarium dziejów Polski i wzorem innych krajów zaproponował napisanie Kroniki Polskiej . Tym samym zapewniając sobie na jakiś czas ( pisania kroniki ) byt materialny . Na decyzję taką wpływ miała jego pozycja jaką zajmował w grupie osób dworskich i Kościelnych . A była ona niezbyt pewna. Zatem podjecie się REDAKCJI takiego tematu ( nie wiemy czy jest to dzieło autorskie w całości ) musiał zabiegać o poparcie czynników najwyższych - tutaj oparł się na Episkopacie ! Dziwić musi BRAK dedykacji czy jakiegokolwiek odniesienia do Bolesława ! Wynika z tego ,że praca ( zamiar ) NIE BYŁA przedstawiona księciu !

cdn

[TadeuszFantom]

[Alicja]

[TadeuszFantom]

Jeśli chodzi o same "dzieci głogowskie" to jest też między innymi wersja o zlitowaniu się przez władcę nad losem dzieci, dlatego zacytuję fragment kroniki Jana Długosza.

[TadeuszFantom]

Informacja z Głogowskiego Portalu Informacyjnego pod tytułem:

Cytat:

Powstaje film animowany o obronie Głogowa Arkadiusz Olszewski, twórca m.in. filmu animowanego pt. "Ludobójstwo", obecnie pracuje nad innym filmem, który będzie dotyczył dziejów naszego państwa. To "Obrońcy Głogowa", dzieło będzie dotyczyć wojny Polsko-niemieckiej z 1109 roku. Głównym wątkiem będą wydarzenia spod wałów grodu głogowskiego, ale scenariusz filmu obejmuje okres od podboju Pomorza przez wojska Bolesława Krzywoustego, do legendarnej bitwy na Psim Polu. Film opowiadać będzie historię młodych głogowian, zakochanych w sobie Paszka i Dobrówki oraz ich skonfliktowanych rodzin. Oprócz piastowskich Romeo i Julii oczekiwać można zarówno wątków lekkich, komediowych, jak i solidnego dramatu - oraz całą masę mocnej bezkompromisowej batalistyki. Twórca poszukuje osób, które chciałyby podłożyć głos pod postaci w filmie. - Ról jest mnóstwo, potrzebujemy i mężczyzn i kobiet w najróżniejszym wieku także niemiecko, czesko i węgiersko języcznych, jeśli chciałbyś/chciałabyś zagrać w filmie proszę o kontakt w wiadomości prywatnej lub na adres e-mail: ArkadiuszOlszewski-filmy@wp.pl Oprócz tego bardzo ważnym jest zebranie budżetu na powyższe produkcje, zamierzeniem Pana Arkadiusza jest zatrudnienie przynajmniej do głównych ról kilku profesjonalnych aktorów dubbingowych. Musi zostać również skomponowana muzyka, oraz zatrudnienie dźwiękowców. Pod tym względem produkcja będzie zdecydowanie trudniejsza i bardziej wymagająca niż było to w przypadku "Ludobójstwa", ale i strona techniczna filmu będzie stać na zdecydowanie wyższym poziomie. Jeśli chcesz wspomóc produkcję filmu, wesprzyj twórców dobrowolnym datkiem na nr konta: 54 1140 2004 0000 3702 7574 1627 Arkadiusz Olszewski tytułem Darowizna lub Paypal: ArkadiuszOlszewski-filmy@wp.pl Można również zakupić film "Ludobójstwo", dostępny na stronie - i w sklepach dystrybutora - marki Red is Bad. Jeśli Państwa hojność pozwoli autor wyprodukuje jeszcze w tym roku animowany "teledysk" wiersza Adama Mickiewicza "Reduta Ordona".

Link do newsu:
http://www.glogow-info.pl...=41759&Itemid=2

[demiane]

Pan Arkadiusz bezpośrednio na stronę GFH na FB też napisał
Powieliłem też informację o powstawaniu tego filmu

A tu możecie zobaczyć jako nieliczni (dotąd na pewno nigdzie nie publikowane) fragment filmu w wersji roboczej (bez dźwięku - na surowo)

https://www.youtube.com/watch?v=IMLo9mvHTn4

[Alicja]